Ροδοζάχαρη από τη Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών, Αιγιαλείας

Η Ιερά Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών, βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Κλωκός, μέσα σε ένα πευκόφυτο δάσος, στη δεξιά όχθη του ποταμού Σελινούντα. Απέχει από το Αίγιο περίπου 15 km, από την Πάτρα 55 km και από την Αθήνα, 190 km.

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΟΝΗΣ – ΟΣΙΟΣ ΛΕΟΝΤΙΟΣ

Γεννήθηκε το 1377 στη Μονεμβασιά από πλούσια και αρχοντική οικογένεια. Ήταν γιος του Ανδρέα Μαμωνά, δούκα της Μονεμβασιάς και της Θεοδώρας Παλαιολογίνας, κόρης του Αυτοκράτορα Ανδρόνικου Δ’ Παλαιολόγου. Ο Λέων όπως ήταν το όνομά του, σπούδασε στην Κωνσταντινούπολη ξένες γλώσσες, φιλοσοφία και θεολογία.
Όταν πέθανε ο πατέρας του, επέστρεψε στη Μονεμβασία και φρόντισε τη μητέρα του. Κατόπιν η μητέρα του αποσύρθηκε σε μοναστήρι και ο Λέων με την ευχή της παντρεύτηκε. Πέρασε από μεγάλες δοκιμασίες καθώς πέθανε η γυναίκα του και τα παιδιά του και έτσι ο ίδιος αποφάσισε να γίνει μοναχός. Έγινε λοιπόν μοναχός με το όνομα Λεόντιος και ασκήτεψε για αρκετό καιρό κοντά στον ασκητή, τον Μενίδη.

Στη συνέχεια πήγε στο Αγιο Όρος, όπου απέκτησε μεγάλη ασκητική εμπειρία. Το 1415-1420 έρχεται στο όρος Κλωκός, στη θέση που σήμερα είναι το «Παλαιομονάστηρο», όπου δημιουργεί τη Σκήτη του. Ο Λεόντιος απεβίωσε στις 11 Δεκεμβρίου 1452, σε ηλικία 75 ετών και η φήμη της αρετής του παρέμεινε και μετά τον θάνατο του. Μετά το θάνατο του Λεόντιου, οι αδελφοί Παλαιολόγοι, Θωμάς και Δημήτριος, δεσπότες της Πελοποννήσου, προς τιμή του Οσίου, έκτισαν ένα Ναό στον τόπο που ασκήτεψε, στο όνομα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και μερικά από τα κτίσματα.

το 1500 η Μονή καταστρέφεται από εμπρησμό, από τους Τούρκους και ανακαινίζεται.
1620 καταστρέφεται και πάλι από τους Τούρκους και ξανακτίζεται από τους ίδιους τους μοναχούς, στη σημερινή της θέση.
1772 καταστρέφεται από τους Τουρκαλβανούς κατά τα Ορλωφικά.
1782, περίπου, μετά από 10 χρόνια, οι λιγοστοί μοναχοί που είχαν απομείνει έφτιαξαν ξανά τη Μονή και την αφιέρωσαν στους Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ, δηλαδή τη σημερινή Μονή των Παμμεγίστων Ταξιαρχών.
1821 το μοναστήρι έπαιξε σπουδαίο ρόλο καθώς συμμετείχε ενεργά στον ένοπλο αγώνα, προσφέροντας χρήματα και δίνοντας τα κτίσματα για νοσοκομείο και αποθήκη για πολεμοφόδια και τρόφιμα.

Στα χρόνια μετά την απελευθέρωση γνώρισε μεγάλη ακμή και είχε σπουδαίο πνευματικό έργο, με τη λειτουργία σχολείου και βιβλιοθήκης.

ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΟΡΦΗ – ΠΑΛΑΙΟΜΟΝΑΣΤΗΡΟ

Από την αρχική Μονή του Οσίου Λεοντίου, σήμερα σώζεται ο βυζαντινός Ναός του Αρχάγγελου Μιχαήλ, με τοιχογραφίες του 16^ου αι. και κοντά σε αυτόν ένας μικρός Ναός με τρούλο, της ίδιας εποχής. Η πρόσβαση στη Σκήτη του Οσίου γίνεται από μια πέτρινη σκάλα με τα 51 σκαλοπάτια. Μέσα στο Ιερό Σπήλαιο θα δείτε το μικρό Ναό της Αναστάσεως, που έφτιαξε πρώτα ο Όσιος, με τοιχογραφίες του 16^ου αι., τα Αγία Λείψανα του Οσίου Λεοντίου και λίγο πιο πέρα τον τάφο του Οσίου.

Στη Μονή φυλάσσονται μέρη από τα «ΑΧΡΑΝΤΑ ΠΑΘΗ», όπως μέρος από το Ακάνθινο Στεφάνι του Χριστού, μέρος από το Τίμιο Ξύλο του Σταυρού, μέρος από το Σπόγγο, με τον οποίο πότισαν με ξύδι το Χριστό, μέρος από την Κόκκινη Χλαμύδα που έντυσαν το Χριστό για εμπαιγμό, κατά την πορεία Του προς το Γολγοθά.

Επίσης εδώ φυλάσσονται μέρος από τα μαλλιά του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, το χέρι του μεγαλομάρτυρα Αρέθα και η Κάρα του Αγίου Στεφάνου του Νέου. Όλα αυτά ήταν προσφορά των αδελφών Παλαιολόγων, στο Ναό του Αρχάγγελου Μιχαήλ. Το Καθολικό της Μονής είναι τύπου σταυροειδής, τερτακιόνιος, με οκταγωνικό τρούλο. Το μοναστήρι είναι αντρικό και γιορτάζει των Ταξιαρχών, 8 Νοεμβρίου και στις 11 Δεκεμβρίου, στη μνήμη του Οσίου Λεοντίου.

ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΡΟΔΟΖΑΧΑΡΗ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ

Η Ιερά Μονή έχει γίνει γνωστή για την παραγωγή της φημισμένης ροδοζάχαρης, ενός ιδιαίτερου γλυκού του κουταλιού, που παρασκευάζεται από ροδοπέταλα. Παράγεται, στη Μονή για πάνω από 100 χρόνια. Το Μοναστήρι έχει υπάρχει δίπλωμα βράβευσης από την Έκθεση της Θεσσαλονίκης του 1935, για την πρωτότυπη συνταγή του γλυκού. Κάποτε το μοναστήρι διέθετε πάνω από 20 στρ. καλλιεργημένης γης από τριαντάφυλλα, με μεγάλη παραγωγή, αλλά δυστυχώς οι πυρκαγιές της περιοχής έκαψαν το μεγαλύτερο μέρος της αυτής εύφορης γης της Μονής.

Τα τριαντάφυλλα μαζεύονται, από τους μοναχούς, σε κοφίνια, κοσκινίζονται σε τελάρα και στη συνέχεια ξεχωρίζονται τα ροδοπέταλα. Η διαδικασία παραγωγής του γλυκού γίνεται εξολοκλήρου από τους μοναχούς του μοναστηριού. Τα καθαρά ροδοπέταλα μπαίνουν σε μια σκάφη, μαζί με ζάχαρη και αρχίζουν να ζυμώνουν τα υλικά μέχρι να γίνει μια πάστα.Το μείγμα ζυμώνεται με τα χέρια, χωρίς καθόλου νερό και η ζάχαρη λιώνει με το υγρό που βγάζουν τα ροδοπέταλα. Συγκεκριμένα σε 1 kg τριαντάφυλλα χρησιμοποιούν 6 kg ζάχαρη. Η πάστα που φτιάχνεται, αποτελεί την πρώτη ύλη του γλυκού και μπορεί να μείνει στο ψυγείο για μεγάλο χρονικό διάστημα καθώς τα τριαντάφυλλα μαζεύονται μόνο το μήνα Μάιο.

Όταν είναι έτοιμη η πάστα μπαίνει σε ένα καζάνι και αρχίζει να βράζει, μέχρι να δέσει. Όταν η επιθυμητή θερμοκρασία φτάσει τους 35 βαθμούς, σταματάει το βράσιμο και το γλυκό είναι έτοιμο. Η ζεστή ροδοζάχαρη τοποθετείτε σε ειδικά ανοξείδωτα δοχεία, για να παγώσει και στη συνέχεια σε αποστειρωμένα γυάλινα βάζα.

Τα γυάλινα βάζα έχουν τη φωτογραφία της Μονής και την επιγραφή «Ροδοζάχαρη Ιεράς Μονής Ταξιαρχών Αιγιαλείας».

Η ροδοζάχαρη, μετά από παραγγελία, φτάνει σε όλη την Ελλάδα αλλά έχει και παραγγελίες από το εξωτερικό, όπως από την Ιταλία και τη Γερμανία. Για παραγγελίες, Ι. Μ. Παμμεγίστων Ταξιαρχών, τηλ. : 26910 56300.